Nr 4(905) rok XXI 24. stycznia 2021 roku.
I czytanie: Jon 3,1-5.
10;
Biblia pyta:
Kto wstąpił do nieba i zstąpił? Kto zebrał wiatr
w swoje garście? Kto wody owinął płaszczem? Kto
krańce ziemi utworzył? Jakie jest jego imię? - A jakie
syna? Wiadomo ci może? * * * JAKI ŻAL Powiadasz, że żal zbawia? Wszak czarty się żalą?
- Adam Mickiewicz * * * Nigdy nie ignoruj zła. H. Jackson Brown, Jr. "Mały poradnik życia" Źródło: https://www.katolik.pl/ Słowem
"I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim". Co skłania ludzi do radykalnej zmiany swego życia? Często jakiś kryzys spowodowany na przykład chorobą, utratą ukochanej osoby albo jakieś inne ciężkie czy głęboko poruszające doświadczenie. Doznania tego rodzaju mogą tak radykalnie zmienić nastawienie do życia, ludzi i świata, że niektórzy zastanawiają się nad całym swoim życiem i od nowa zaczynają je kształtować. Inni, którzy swoje życie dotąd odczuwali jako bezsensowne, szukają nowego sensu życia i podążają zupełnie nowymi drogami. Wewnętrzna gotowość wraz z jakimś zewnętrznym bodźcem mogą stać się impulsem do zrobienia takiego kroku, który jednak wymaga i tak wiele odwagi. Trudno nam odgadnąć motywy, jakimi kierowali się pierwsi uczniowie Jezusa. Co mogło ich skłonić do spontanicznego pójścia za Jezusem? Niezależnie, z jakiego powodu poszli za Nim, z pewnością cechowała ich pewna otwartość na zmianę swego dotychczasowego życia. To dlatego poruszyły ich słowa Jezusa o królestwie Bożym, Jego dobra nowina, Jego zachęta: "Pójdźcie, chodźcie za Mną". Co więcej, na te właśnie Jego słowa czekali. Wewnętrznie musieli już być przygotowani, chociaż może o tym aż do tego krytycznego momentu sami w ogóle nie wiedzieli. I odważnie zdecydowali się na ten radykalny krok. Nie powinniśmy wykluczyć, że i w naszym życiu coś takiego może się wydarzyć? Daniela Schott Źródło: Parafianin Nr 4 (372) 25.01.2009 rok. Niedziela, 24 stycznia
2021 Godzina Czytań K. + Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu. HYMN 1 Ty, który mieszkasz w chmurze pełnej ognia, 2 Ty, co zamykasz cały wszechświat w dłoni, 3 Ty, któryś mówił w krzaku gorejącym, 4 Panie kapłanów, królów i proroków, 5 Aby pojednać grzesznych ludzi z Tobą, 6 Przyjął On mękę, śmierć i pogrzebanie, 7 Tobie, Najwyższy, pełen majestatu, I CZYTANIE Z Księgi Powtórzonego Prawa Lewici. Prawdziwi i fałszywi prorocy W owych dniach Mojżesz przemówił do ludu tymi słowami: "Kapłani-lewici, całe pokolenie Lewiego, nie będzie miało działu ani dziedzictwa w Izraelu. Żywić się będą z ofiar spalanych ku czci Pana i z Jego dziedzictwa. Nie będzie miało ono dziedzictwa wśród swoich braci: Pan jest jego dziedzictwem, jak mu to powiedział. Takie uprawnienie ma kapłan w stosunku do ludu składającego ofiary: z cielca lub sztuki mniejszego bydła oddadzą kapłanowi łopatkę, szczękę i żołądek. Oddasz mu pierwociny swego zboża, moszczu, oliwy i pierwociny ze strzyżenia owiec. Jego bowiem wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich pokoleń twoich, aby był na służbie ku czci imienia Pana: on i jego synowie po wszystkie czasy. Jeśli lewita, przebywający w jednym z twoich miast w całym Izraelu, zapragnie kiedykolwiek pójść do miejsca wybranego przez Pana, aby spełnić posługi ku czci imienia Pana, Boga twego, jak wszyscy jego bracia lewici, będący tam na służbie przed obliczem Pana, będzie jadł równą część z nimi, bez uszczerbku dla swych dochodów z ojcowizny. Gdy ty wejdziesz do kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwości jak tamte narody. Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwości wypędza ich Pan, Bóg twój, sprzed twego oblicza. Dochowasz pełnej wierności Panu, Bogu swemu. Te narody bowiem, które ty wydziedziczysz, słuchały wróżbitów i wywołujących umarłych. Lecz tobie nie pozwala na to Pan, Bóg twój. Pan, Bóg twój, wzbudzi ci proroka spośród braci twoich, podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał. Właśnie o to prosiłeś Pana, Boga swego, na Horebie, w dniu zgromadzenia: {{Niech więcej nie słucham głosu Pana, Boga mojego, i niech już nie widzę tego wielkiego ognia, abym nie umarł}}. I odrzekł mi Pan: {{Dobrze powiedzieli. Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. Lecz jeśli który prorok odważy się mówić w moim imieniu to, czego mu nie rozkazałem, albo wystąpi w imieniu bogów obcych - taki prorok musi ponieść śmierć}}. Jeśli pomyślisz w swym sercu: {{A w jaki sposób poznam słowo, którego Pan nie mówił?}} - gdy prorok przepowie coś w imieniu Pana, a słowo jego będzie bez skutku i nie spełni się, znaczy to, że tego Pan do niego nie mówił, lecz w swej pysze powiedział to sam prorok. Nie będziesz się go obawiał". RESPONSORIUM W. Wzbudzę im proroka + i włożę w jego usta moje słowa; * Będzie im mówił wszystko, co rozkażę. K. Poślę mojego Syna umiłowanego, w którym mam upodobanie. W. Będzie im mówił wszystko, co rozkażę. II CZYTANIE Z konstytucji o liturgii świętej Sacrosanctum
Concilium Chrystus obecny w swoim Kościele Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w ofierze Mszy świętej, czy to w osobie odprawiającego, gdyż "Ten sam, który kiedyś ofiarował się na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów", czy też zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Obecny jest mocą swoją w sakramentach, tak że gdy ktoś chrzci, sam Chrystus chrzci. Jest obecny w swoim słowie, albowiem gdy w Kościele czyta się Pismo święte, wówczas On sam mówi. Jest obecny wreszcie, gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam obiecał: "Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam i Ja jestem pośród nich". Rzeczywiście, w tak wielkim dziele, przez które Bóg otrzymuje doskonałą chwałę, a ludzie uświęcenie, Chrystus zawsze przyłącza do siebie Kościół, swoją Oblubienicę umiłowaną, która wzywa swego Pana i przez Niego oddaje cześć Ojcu Przedwiecznemu. Słusznie przeto uważa się liturgię za wykonywanie kapłańskiego urzędu Jezusa Chrystusa; w niej przez znaki widzialne wyraża się i w sposób właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia uświęcenie człowieka; a mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa, to jest Głowa i jego członki, wykonują całkowity kult publiczny. Dlatego każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa-Kapłana i Jego Ciała, którym jest Kościół, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, a żadna inna czynność Kościoła nie dorównuje jej skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu. Liturgia ziemska daje nam niejako przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej, odprawianej w mieście świętym Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku. W liturgii ziemskiej ze wszystkimi zastępami duchów niebieskich wyśpiewujemy Panu hymn chwały. W niej wspominamy ze czcią świętych i spodziewamy się otrzymać jakąś cząstkę i wspólnotę z nimi. W niej oczekujemy Zbawiciela, Pana naszego Jezusa Chrystusa, aż się ukaże On, który jest życiem naszym, a my z Nim razem pojawimy się w chwale. Zgodnie z tradycją apostolską, która wywodzi się od samego dnia Zmartwychwstania Chrystusa, Kościół obchodzi misterium paschalne w każdy ósmy dzień, który słusznie nazwany jest dniem Pańskim albo niedzielą. W tym bowiem dniu wierni powinni schodzić się razem dla słuchania słowa Bożego i uczestniczenia w Eucharystii, aby tak wspominać Mękę, Zmartwychwstanie i chwałę Pana Jezusa i składać dziękczynienie Bogu, który ich "odrodził przez Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa dla nadziei żywej". Niedziela zatem jest wśród świąt najstarszym i pierwszym dniem świątecznym, który należy tak przedstawić i wpoić w pobożnych wiernych, aby stał się również dniem radości i odpoczynku od pracy. Ponieważ niedziela jest podstawą i rdzeniem całego roku liturgicznego, nie należy jej przesłaniać innymi obchodami, jeżeli nie są rzeczywiście bardzo ważne. RESPONSORIUM W. Chrystus modli się za nas, + jako nasz Kapłan, / modli się w nas, jako nasza Głowa; / my się modlimy do Niego, jako do naszego Boga. * Rozpoznajmy więc w Nim nasze głosy / i w nas głos Jego. K. Gdy zwracamy się do Boga z prośbą, nigdy nie oddzielajmy Syna. W. Rozpoznajmy więc w Nim nasze głosy / i w nas głos Jego. Módlmy się. Wszechmogący, wieczny Boże, kieruj naszym życiem według swego upodobania, + abyśmy w imię Twojego umiłowanego Syna * mogli obfitować w dobre uczynki. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, ? który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen. Źródło: https://brewiarz.pl/ OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
|
góra
| Polecamy nasze parafialne strony internetowe: |
"PARAFIANIN"
Niniejsza Gazetka ukazuje się tylko |
.