Św. Kunegunda to postać owiana wieloma tajemnicami i legendami. Była córką księcia polskiego, a później żoną cesarza Niemiec Henryka II. Jej niezwykłe życie i domniemane cuda, których miała dokonać, budzą zainteresowanie do dziś. W artykule przybliżamy fascynującą historię tej świętej - jej pochodzenie, małżeństwo z Henrykiem II, walkę o kanonizację, a także ciekawostki związane z jej kultem i relikwiami. Zapraszamy do lektury pełnej zaskakujących faktów i barwnych opowieści!
Kluczowe wnioski:
- Św. Kunegunda pochodziła z wpływowego rodu Piastów.
- Poślubiła przyszłego cesarza Niemiec Henryka II i została cesarzową.
- Za życia słynęła z pobożności, a po śmierci przypisywano jej liczne cuda.
- Jej kanonizacja napotykała na przeszkody, ostatecznie ogłoszono ją świętą w 1200 r.
- Do dziś otaczana jest kultem, a jej relikwie znajdują się w Europie.
Kim była św. Kunegunda i skąd pochodziła?
Św. Kunegunda urodziła się w 982 roku na zamku w Podzamczu koło Chojnic. Była córką Mieszka I Plątonogiego - ówczesnego władcy Polan oraz księżniczki czeskiej Dobrawy. Wywodziła się zatem z dynastii Piastów, która zapoczątkowała polską państwowość. Otrzymała staranne wykształcenie, zgodne z ideałami ówczesnej epoki. Od najmłodszych lat przygotowywano ją do roli przyszłej żony władcy i matki jego następców.
Kunegunda dorastała na rodzinnym zamku w podchojnickim Podzamczu, leżącym u ujścia Brdy do Wdy. Ruiny warowni, która była świadkiem jej dzieciństwa, można oglądać do dziś. To miejsce silnie związane z początkami Piastów.
Małżeństwo z Henrykiem II
W wieku 18 lat Kunegunda została wydana za mąż za Henryka II - przyszłego cesarza rzymskiego narodu niemieckiego. Ślub odbył się w 1000 lub 1002 roku. Związek ten był częścią monarchicznego mariażu, który umocnił sojusz Piastów z dynastią Ludolfingów. Dla młodej księżniczki oznaczało to przeprowadzkę do Niemiec.
Po ślubie z Henrykiem, Kunegunda zamieszkała wraz z mężem w Bawarii. W 1014 roku jej małżonek został koronowany na cesarza rzymskiego, a ona sama otrzymała tytuł cesarzowej. Niestety małżeństwo pozostało bezdzietne.
Niezwykłe historie i cuda związane ze św. Kunegundą
Św. Kunegunda od najmłodszych lat wyróżniała się głęboką pobożnością i praktykami ascetycznymi. Już za życia otaczał ją blask niezwykłości, przypisywano jej także cuda, np. ugaszenie ognia gołymi rękami. Według legendy miała złożyć ślub czystości przed ślubem lub nawet zachować dziewictwo pomimo formalnego małżeństwa.
Istnieje opowieść, że pewnego razu cesarz wpadł w zazdrość i poddał Kunegundę okrutnej próbie - kazał ją rozebrać przy dworzanach i przejść przez płonące zgliszcza. Kunegunda wyszła z próby bez szwanku, a jej nagość osłoniły włosy, co przekonało Henryka o niewinności żony.
Kanonizacja
Po śmierci męża w 1024 roku Kunegunda osiadła w klasztorze w Kaffungen, który sama ufundowała. Zmarła 3 marca 1033 roku. Już za życia otaczał ją kult, a po śmierci toczyły się starania o jej kanonizację. Spotykały się one jednak z oporem z uwagi na brak potomstwa, który podważał dziewictwo Kunegundy.
Ostatecznie w 1200 roku papież Innocenty III ogłosił Kunegundę świętą Kościoła katolickiego. Jej relikwie spoczęły w specjalnej podwójnej trumnie w klasztorze w Kaffungen. Sarkofag z jej doczesnymi szczątkami można oglądać tam do dziś.
Czytaj więcej: Święta Julita - Historia, ciekawostki i znaczenie imienia w świecie religii
Kunegunda - patronka Polski i walka o kanonizację
Św. Kunegunda była pierwszą kanonizowaną Piastówną. Od początku cieszyła się kultem w Polsce, gdzie uważano ją za ideał świętej władczyni. Z czasem zaczęto postrzegać Kunegundę jako patronkę ziem polskich i całej Rzeczpospolitej.
Starania o wpisanie św. Kunegundy do grona głównych patronów Polski trwały ponad 200 lat. Ostatecznie w 1690 roku papież Aleksander VIII ogłosił ją współpatronką Rzeczypospolitej.
„W całej Polsce za patronkę powszechnie jest czczona” – napisano w dekrecie papieskim.
Tym samym św. Kunegunda na stałe wpisała się do polskiej tradycji i historii.
Relikwie
Relikwie św. Kunegundy przechowywane są głównie w Niemczech, skąd pochodził jej mąż Henryk II. Jej szczątki spoczywają w sarkofagu w kościele NMP w Kaffungen, a fragmenty kości także w Bambergu, Akwizgranie i na zamku w miejscowości Cappenberg.
W Polsce znajduje się relikwia – prawy palec wskazujący świętej – którą sprowadzono do kościoła oo. jezuitów w Krakowie w 1695 roku z okazji ogłoszenia patronki Polski.
| Miejsca przechowywania relikwii św. Kunegundy | Kaffungen (Niemcy) | Bamberg (Niemcy) | Akwizgran (Niemcy) | Cappenberg (Niemcy) | Kraków (Polska) |
Kościoły i klasztory pw. św. Kunegundy na ziemiach polskich
Kult św. Kunegundy był od początku żywy na ziemiach polskich. Liczne świątynie były pod jej wezwaniem, m.in. kościół w Starym Sączu ufundowany przez Kazimierza Wielkiego w XIV wieku.
Na przestrzeni kolejnych stuleci na terenie Rzeczpospolitej istniało ponad 40 kościołów i klasztorów pw. św. Kunegundy – m.in. we Wrocławiu, Lwowie, Przeworsku, Samsonowie czy na Jasnej Górze.
- Liczne świątynie pw. św. Kunegundy, m.in. kościół w Starym Sączu
- Klasztor ss. kanoniczek laterańskich w Staniątkach dedykowany św. Kunegundzie (XVIII w.)
Dzień obchodów
W Kościele katolickim wspomnienie liturgiczne św. Kunegundy przypada 3 marca. Tego dnia odbywają się msze święte ku jej czci, a w niektórych regionach Polski kultywuje się tradycje związane z tą świętą.
Św. Kunegunda do dziś pozostaje ważną postacią dla polskiej religijności, historii i tradycji. Jej fascynujące życie wciąż intryguje i skrywa wiele tajemnic do odkrycia.
Podsumowanie
Przedstawiona historia św. Kunegundy to fascynująca opowieść o księżniczce polskiej, która została cesarzową Niemiec. Jej barwne losy i niezwykłe cuda budzą zainteresowanie po dzień dzisiejszy.
Św. Kunegunda wywodziła się z rodu Piastów, który dał początek polskiej państwowości. Poślubiła potężnego władcę Henryka II i towarzyszyła mu przez lata panowania. Choć jej małżeństwo pozostało bezdzietne, cieszyła się ogromnym szacunkiem i otaczały ją historie o cudach.
Po śmierci męża żyła w pobożności i zmarła w opinii świętości. Jej kanonizacja nie była łatwa, ale ostatecznie Kościół uznał ją za jedną ze swoich świętych. Do Polski trafiła jako patronka narodu polskiego.
Mam nadzieję, że ta fascynująca historia średniowiecznej księżniczki, która została świętą, zainteresowała Ciebie, drogi Czytelniku. Losy ludzi sprzed wieków wciąż potrafią nas zaciekawić i zainspirować!
Tagi
Udostępnij artykuł
